Κλινική και διάγνωση διαβήτη

Η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη ξεκινά με τον εντοπισμό των κύριων σημείων – συμπτωμάτων. Παρά την ομοιότητα των κλινικών εκδηλώσεων της νόσου, κάθε τύπος διαβήτη έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες.

Ο σακχαρώδης διαβήτης περιγράφηκε ως μια ξεχωριστή νοσολογική οντότητα από τους αρχαίους Αιγύπτιους πριν από χίλια και μισό περίπου χρόνια. Στη συνέχεια η διάγνωση έγινε με διάφορες μεθόδους που δεν χρησιμοποιούνται πλέον σήμερα λόγω της ασχετοσύνης τους. Για παράδειγμα, ο Ιπποκράτης είπε στους ασθενείς του ότι είχαν σακχαρώδη διαβήτη, η κλινική του οποίου ήταν φωτεινή όταν τα ούρα είχαν γλυκιά γεύση κατά την εξέταση. Στην κινεζική ιατρική, για τη διάγνωση αυτής της ύπουλης ασθένειας, χρησιμοποιήθηκαν έντομα - μύγες, σφήκες, τα οποία, παρουσία ζάχαρης στα ούρα, κατακάθισαν στο δοχείο στο οποίο τοποθετήθηκαν τα ούρα.

ταξινόμηση

Ο ίδιος ο διαβήτης είναι μια παθολογία του ενδοκρινικού συστήματος. Η συγκέντρωση του σακχάρου στο αίμα αυξάνεται συνεχώς για διάφορους λόγους. Συνήθως πρόκειται για ανεπάρκεια ινσουλίνης, η οποία μπορεί να είναι απόλυτη ή σχετική. Αυτή η ορμόνη παράγεται στα βήτα κύτταρα στην ουρά του παγκρέατος.

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι πάντα μια παραβίαση του μεταβολισμού του ανθρώπινου σώματος σε όλα τα επίπεδα, η οποία τελικά οδηγεί σε σοβαρές επιπλοκές του καρδιαγγειακού και του νευρικού συστήματος σε μεγαλύτερη κλίμακα και οι υπόλοιπες λειτουργικές μονάδες του σώματος υποφέρουν λίγο λιγότερο.

Μέχρι σήμερα, υπάρχουν διάφοροι τύποι ασθενειών που έχουν εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις στη θεραπεία. Ανεξάρτητα από το τι είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η κλινική αυτής της νόσου είναι σχεδόν πάντα η ίδια.

Η πιο κοινή ταξινόμηση στη βιβλιογραφία είναι:

1. Ο σακχαρώδης διαβήτης με απόλυτη ανεπάρκεια ινσουλίνης είναι συχνότερος σε νεαρές ηλικίες και στα παιδιά. Ονομάζεται πρώτος τύπος.
2. Ο ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης εμφανίζεται πιο συχνά στην ενήλικη ζωή και χαρακτηρίζεται από σχετική έλλειψη ινσουλίνης. Ο διαβήτης τύπου 2 εμφανίζεται συνήθως σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που η παθολογία επηρεάζει και τους νέους. Είναι πολύ πιο συχνό από τον πρώτο τύπο και ένας από τους προκλητικούς παράγοντες της παθολογίας είναι το υπερβολικό βάρος.
3. Συμπτωματικός. Αυτός ο τύπος ασθένειας μπορεί να εμφανιστεί στο πλαίσιο άλλων παθολογικών διεργασιών, επομένως ονομάζεται επίσης δευτερογενής.
4. Διαβήτης κύησης που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Συχνά υποχωρεί από μόνο του μετά τη γέννηση.
5. Με τον υποσιτισμό, μπορεί επίσης να αναπτυχθεί μια τέτοια παθολογία όπως ο σακχαρώδης διαβήτης.

Θα πρέπει για άλλη μια φορά να σημειωθεί ότι ο πρώτος και ο δεύτερος τύπος παθολογίας διαφέρουν στην ανάπτυξη απόλυτης και σχετικής ανεπάρκειας ινσουλίνης, αντίστοιχα. Επομένως, είναι ο πρώτος τύπος ασθένειας που απαιτεί συνεχή εξωτερική χορήγηση ινσουλίνης. Και όταν επιτευχθεί η εξάντληση του παγκρέατος, ειδικά με μια μακρά πορεία διαβήτη τύπου 2, προκύπτει επίσης μια τέτοια ανάγκη.

Από μόνο του, ο δεύτερος τύπος ασθένειας μπορεί να χαρακτηριστεί από επαρκή παραγωγή ινσουλίνης, αλλά τα κύτταρα του σώματος δεν είναι ευαίσθητα σε αυτήν για διάφορους λόγους: τα οργανίδια που είναι υπεύθυνα για αυτή τη διαδικασία μπορεί να αποκλειστούν ή ο αριθμός τους δεν επαρκεί για αποτελεσματική επικοινωνία. Ως αποτέλεσμα, τα κύτταρα αναπτύσσουν έλλειψη ζάχαρης, η οποία χρησιμεύει ως σήμα για αυξημένη παραγωγή ινσουλίνης, η οποία έχει μικρή επίδραση. Ως αποτέλεσμα, η ποσότητα της παραγόμενης ινσουλίνης αρχίζει να μειώνεται, γεγονός που οδηγεί σε αύξηση των γλυκαιμικών δεικτών.

Οι λόγοι

Η βάση της απόλυτης ανεπάρκειας ινσουλίνης που οδηγεί στον πρώτο τύπο ασθένειας είναι μια αυτοάνοση διαδικασία. Προκαλείται από παραβίαση του ανοσοποιητικού συστήματος, το οποίο προκαλεί την παραγωγή των δικών του αντισωμάτων για την καταπολέμηση των βήτα κυττάρων των νησίδων Langerhans. Αυτό οδηγεί στην καταστροφή τους.

Συχνά οι κύριοι παράγοντες πρόκλησης για τη διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος με την επακόλουθη παραγωγή αντισωμάτων είναι διάφορες ιογενείς λοιμώξεις, οι πιο επιθετικές από τις οποίες μπορεί να είναι η ερυθρά, η ανεμοβλογιά και η παρωτίτιδα. Υπάρχει μια γενετική προδιάθεση για παθολογία.

Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι μια ουσία όπως το σελήνιο αυξάνει την πιθανότητα ενός δεύτερου τύπου παθολογίας. Ωστόσο, αυτό απέχει πολύ από τον πιο σημαντικό παράγοντα για την εξέλιξη της διαδικασίας. Αυτά περιλαμβάνουν την ίδια κληρονομική προδιάθεση και την παρουσία υπερβολικού βάρους. Αυτοί οι παράγοντες πρέπει να εξεταστούν πιο προσεκτικά.

1. Όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός παχυσαρκίας, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για διαβήτη, ενώ στον τρίτο βαθμό αυξάνεται 10 φορές. Η κοιλιακή παχυσαρκία, όταν δηλαδή υπάρχουν εναποθέσεις λίπους στην κοιλιά, μπορεί να είναι αποτέλεσμα μεταβολικών διαταραχών, δηλαδή προδιαβήτη.
2. Η κληρονομική προδιάθεση υποδηλώνει πολλαπλάσια αύξηση του κινδύνου διαβήτη με αυτή την παθολογία σε συγγενείς αίματος. Δεν έχει σημασία αν ο μεγαλύτερος ή ο νεότερος συγγενής πάσχει από τη νόσο. Μερικές φορές υπάρχει μια τάση ότι η ασθένεια μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, αλλά αυτό είναι απλώς μια σύμπτωση.

Πρέπει να σημειωθεί ότι όταν ανιχνεύεται σακχαρώδης διαβήτης, η κλινική αναπτύσσεται πολύ αργά και σταδιακά, γεγονός που περιπλέκει την έγκαιρη διάγνωση.

Ο δευτεροπαθής σακχαρώδης διαβήτης συνήθως αναπτύσσεται στο πλαίσιο των ακόλουθων διεργασιών:

1. Οργανικές παθολογίες του παγκρέατος - μια φλεγμονώδης ή ογκολογική διαδικασία, τραύμα, παραβίαση της ακεραιότητας με εκτομή.
2. Άλλες ορμονικές παθολογίες - ασθένειες του θυρεοειδούς αδένα, των επινεφριδίων, της υπόφυσης.
3. Τοξικές επιδράσεις φαρμάκων και άλλων χημικών παραγόντων.
4. Αλλαγή στην ευαισθησία στην ινσουλίνη στο πλαίσιο μιας παθολογικής διαδικασίας.
5. Ο ασθενής έχει γενετική ασθένεια.

Ο διαβήτης κύησης και ο διαβήτης λόγω υποσιτισμού είναι ελαφρώς διαφορετικοί καθώς μπορεί να είναι αναστρέψιμες διαδικασίες.

Τι συμβαίνει στο σώμα

Για έναν ή περισσότερους από τους παραπάνω λόγους, λαμβάνει χώρα μια διαδικασία στο σώμα κατά την οποία η περίσσεια ζάχαρης δεν αποθηκεύεται πλέον με τη μορφή γλυκογόνου στον μυϊκό ιστό και στο συκώτι. Το σάκχαρο που το σώμα δεν μπορούσε να επεξεργαστεί παραμένει στην κυκλοφορία του αίματος και μόνο ένα μικρό μέρος του απεκκρίνεται μέσω των νεφρών. Αυτό έχει εξαιρετικά αρνητική επίδραση σε απολύτως όλα τα όργανα και τα συστήματα του σώματος.

Δεδομένου ότι η γλυκόζη δεν εισέρχεται στα κύτταρα, αρχίζουν ενεργά να διασπούν τα λίπη για ενέργεια. Αυτό οδηγεί σε αυξημένο σχηματισμό υπολειμμάτων αζώτου - κετονοσώματα που διαταράσσουν όλες τις μεταβολικές διεργασίες.

κλινική εικόνα

Τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα μιας παθολογίας που δεν έχει ακόμη διαγνωστεί ή με έντονη αύξηση του σακχάρου μπορεί να είναι:

• υπερβολική δίψα, συνοδευόμενη από αφόρητη ξηρότητα στο στόμα.
• αυξημένη ούρηση κατά τη διάρκεια της ημέρας και τη νύχτα.
• η εμφάνιση γενικής αδυναμίας, υπνηλίας, κόπωσης και βάρους στους μύες.
• η όρεξη αυξάνεται σημαντικά.
• κνησμός του δέρματος και των γεννητικών οργάνων.
• Οι επιφάνειες του τραύματος επουλώνονται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
• Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1 χάνουν πολύ βάρος, ενώ οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 παίρνουν βάρος γρήγορα.

Συνήθως, με την ανάπτυξη του διαβήτη τύπου 1, τα κλινικά συμπτώματα αναπτύσσονται με ταχύτητα αστραπής και ο δεύτερος τύπος παθολογίας χαρακτηρίζεται από σταδιακή αύξηση στην κλινική, μερικές φορές τα συμπτώματα μπορεί να είναι κυματιστά (η φυσιολογική κατάσταση αλλάζει με την κλινική εικόνα του διαβήτη ). ).

επιπλοκές της νόσου

Και οι δύο τύποι παθολογιών χαρακτηρίζονται από την ανάπτυξη επιπλοκών που συνήθως αναπτύσσονται σε ένα άτομο σε μεγάλη ηλικία. Ο διαβήτης συμβάλλει επίσης στην πρώιμη ανάπτυξη τέτοιων καταστάσεων.

1. Σοβαρές παθήσεις του καρδιαγγειακού συστήματος: αθηροσκλήρωση, ισχαιμικές καταστάσεις.
2. Ανάπτυξη μικροαγγειοπαθειών σε κάτω άκρα, νεφρά, μάτια.
3. Η βλάβη στο νευρικό σύστημα, η οποία εκδηλώνεται με τη μορφή ξηρού δέρματος, έντονου πόνου και κράμπες στα πόδια, μειώνει την ευαισθησία στον πόνο.
4. Μειωμένη προβολή.
5. Βλάβη στα νεφρά με δυσλειτουργία και αύξηση της απέκκρισης πρωτεΐνης.
6. Στα πόδια αναπτύσσονται ελκωτικά ελαττώματα, τα οποία τελικά οδηγούν σε νεκρωτικές και πυώδεις διεργασίες. Η βάση για αυτό είναι η ανάπτυξη νευροπάθειας και αγγειοπάθειας των κάτω άκρων.
7. Η ανάπτυξη μολυσματικών επιπλοκών στο δέρμα - αποστήματα, μυκητιάσεις.
8. Κωματώδεις καταστάσεις με υψηλά ή χαμηλά επίπεδα σακχάρου μπορεί να αναπτυχθούν λόγω ανεπαρκούς γλυκαιμικού ελέγχου. Σημειώνεται ότι η κατάσταση της υπογλυκαιμίας (χαμηλό σάκχαρο) είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί από την υπεργλυκαιμία (υψηλά σάκχαρα).

Μερικές φορές με διαβήτη τύπου 1 υπάρχει επιδείνωση της ευεξίας που συνοδεύεται από γενική αδυναμία. Μπορεί να συνοδεύεται από κοιλιακό άλγος και έμετο, ενώ υπάρχει μυρωδιά ακετόνης στο στόμα. Αυτές οι αλλαγές εξηγούνται από τη συσσώρευση κετονικών σωμάτων, τα οποία πρέπει να αφαιρεθούν από το αίμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Εάν αυτό δεν συμβεί, αναπτύσσεται κετοοξινό κώμα.

Ίσως κώμα από ακατάλληλη δόση ινσουλίνης εάν χορηγηθεί υπερβολική ποσότητα. Για να αποτρέψετε την ανάπτυξη οποιουδήποτε τύπου διαβητικού κώματος, θα πρέπει να παρακολουθείτε συνεχώς τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και να επιλέγετε κατάλληλα δόσεις ινσουλίνης.

διάγνωση

Οι ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με διαβήτη βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενδοκρινολόγου. Η διάγνωση της παθολογίας περιλαμβάνει τις ακόλουθες εξετάσεις:

1. Ανάλυση του γλυκαιμικού προφίλ.
2. τεστ ανοχής γλυκόζης.
3. Ανάλυση ούρων για την παρουσία ζάχαρης και ακετόνης, υπάρχουν ειδικές δοκιμαστικές ταινίες για αυτό.
4. Μια εξέταση αίματος για γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, σε υγιείς ανθρώπους δεν υπερβαίνει ποτέ τον κανόνα.
5. Προσδιορισμός του C-πεπτιδίου που μειώνεται στον πρώτο τύπο παθολογίας. Στον δεύτερο τύπο, μπορεί να παραμείνει εντός του φυσιολογικού εύρους.

θεραπευτική αγωγή

Για τη θεραπεία της διαδικασίας, οι ασθενείς χρειάζονται:

1. Ακολουθήστε τις συστάσεις διατροφής. Σημαίνουν περιορισμό των τροφίμων που περιέχουν γρήγορους υδατάνθρακες. Η διατροφή πρέπει να αναθεωρηθεί, κατά προτίμηση πέντε γεύματα την ημέρα.
2. Σε ασθενείς με πρώτο τύπο ή με δευτεροπαθή ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη συνταγογραφείται ινσουλινοθεραπεία. Ενίεται υποδόρια με σύριγγα ή ειδικές πένες σύριγγας. Μερικές φορές οι ασθενείς έχουν εγκαταστήσει μια αντλία ινσουλίνης. Μέχρι σήμερα, γίνονται εργασίες για την ανάπτυξη ενός τεχνητού παγκρέατος που μπορεί να μετρήσει το ίδιο το σάκχαρο και να εγχύσει τη σωστή ποσότητα ινσουλίνης.
3. Στον δεύτερο τύπο της νόσου, τα φάρμακα μείωσης του σακχάρου λαμβάνονται σε μορφή δισκίου.
4. Συνταγογραφούνται ειδικές φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις, καθώς η σωματική δραστηριότητα βοηθά στην ομαλοποίηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα και στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι αυτή η ασθένεια αντιμετωπίζεται εφ' όρου ζωής. Όσο υψηλότερος είναι ο αυτοέλεγχος ενός ασθενούς, τόσο λιγότερες απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές αναπτύσσονται στον ασθενή και η εξέλιξή τους επιβραδύνεται αισθητά.